ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುವ ಮುಂಬೈ ಲೋಕಲ್ ರೈಲಿನ, ಮಹಿಳೆಯರ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ಪಟಾಕಿ ಇವಳು..
ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗದೇ, ಜನರ ಒತ್ತಡವ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ತಾನೊಬ್ಬಳೇ ಕಂಬಿಯಾಚೆಗಿನ, ನಾಗಲೋಟದ ಜಗವ ನೋಡುತ್ತಾ ತನ್ನದೇ ಮಾತಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋದ ಮುಗ್ಧ ಜೀವವದು..
ಅವೆಳೆದುರು ಕುಳಿತ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಅಲ್ಲಿ ನೋಡು ಇಲ್ಲಿ ನೋಡು ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅಮ್ಮನನ್ನೂ ತನ್ನ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಎಳೆದೊಯ್ಯುವ ಚತುರೆ..
ನನಗೂ ಅವಳ ಜಗಕ್ಕೆ ಸೇರುವ ಆಸೆ.. ಹೆಸರೇನೇ ಸುಂದರಿ ಎಂದರೆ ನಾ ಕೋಮಲೆ ಎಂಬ ಉತ್ತರ..
ನಾ ಎರಡನೇ ತರಗತಿ ಎಂದವಳೆ, ಅಕ್ಕಾ, ನನ್ನಂತಯೇ ಮೂಗಿಗೆ ರಿಂಗ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಾ ಎಂದು ನಕ್ಕಳು ಕರಿಗಪ್ಪು ಕಂಗಳ ಹೊಳಪಿಸುತ್ತಾ..
ಹೌದಲ್ಲಾ.. ಬರ್ತಿಯಾ ನನ್ ಜೊತೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ, ಇವತ್ತು ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದೀನಿ.. ನಂಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಕಾಯ್ತಾ ಇದಾರೆ ಎಂಬ ಸರಳ ನಿರಾಕರಣೆ!
ಆಹ್! ಅಮ್ಮ, ಇಷ್ಟುದ್ದ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ನಾವ್ಯಾಕೆ ಓಡಿಬಂದು ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿದ್ವಿ?
ಅವಳಮ್ಮ ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿದಳು..ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿ!
ಇಲ್ಲಿ ಗಂಡಸರು ಇರಲ್ಲ ಮಗಾ.. ಎಂದಳು.
ಏನರ್ಥವಾಯಿತೋ ಏನೋ, ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬೋಗಿಯಾಚೆಗಿನ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಓಡಿದಳು.
ನಾ ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ನೋಡುತ್ತಾ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಕಳೆದೆ..
ಮಗಳೇ ಮುಂದೆ ನೀನೇನಾಗುವೆ ಎಂದು ಕೇಳುವ, ಕನಸ ಬೀಜವ ಬಿತ್ತುವ, ಮನದಾಸೆಯ ಬೆಳೆಸುವ ಶಕ್ತಿಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆನಿಸಿತು..
ಎಲ್ಲಿ ಮಗಳು ಅಮ್ಮಾ ನಾನು ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದರೆ? ನರ್ಸ್ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದರೆ? ಮತ್ತೇನೋ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದರೆ....?
ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ತಪ್ಪೇ? ಆ ಕನಸಿಗಾಗಿ ಜೀವಿಸುವುದು ತಪ್ಪೇ? ಕಂಡ ಕನಸಿನ ಬದುಕ, ಬದುಕಲು ಹೊರಟರೆ ತಪ್ಪೇ?
ಇಲ್ಲ, ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ತಪ್ಪಿರಬೇಕು!
ನನ್ನ, ಆ ಹೆಂಗಸಿನ ಕಂಗಳು ಒಂದರೆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಬೆರೆತಿದ್ದವು, ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ..
-ಚಿತ್ರ, ಸಾಲು
ಪಲ್ಲವಿ
