ಸ್ನೇಹ

ನನ್ನ ಡಿಗ್ರಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ರೂಮಿನವಳು ಮುಸಲ್ಮಾನ್ ಹುಡುಗಿ.ನಮಗಿಂತ ಎರಡು ವರ್ಷ ದೊಡ್ಡವಳು. ಆಕೆಯನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲ 'ಅಕ್ಕ' ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇಂದಿಗೂ ಕೂಡ ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾಳೆ.

ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಕಪ್ಪು - ಕೇಸರಿಯ ಬೇಧವಿಲ್ಲ!

ನನ್ನ ಅನಾರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಗೆಳತಿಯರೊಡನೆ ನಿಂತು ನನ್ನ ಕಾಳಜಿವಹಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಗೆಳತಿಯರನ್ನು 'ಸ್ವಾಮಿ' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾಳೆ.

ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ದೇವಾಲಯ - ಮಸೀದಿಯ ಚರ್ಚೆ ಬಂದಿಲ್ಲ!

ಆಕೆ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಮೇಲೆಯೂ ನಮಗಾಗಿ ಮನೆಯಿಂದ ರೊಟ್ಟಿ ಮಾಡಿ ತಂದು ತಿನ್ನಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ನನಗೆ ಪ್ರಿಯವಾದ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅವಳ ತೋಟದಿಂದ ತಂದು ನನ್ನೆದುರು ಸುರಿದಿದ್ದಾಳೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಊಟವನ್ನು, ಸಿಹಿಯನ್ನು ಉಳಿದೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಸವಿದು, ಅಮ್ಮನ ಕೈರುಚಿಯನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಹೊಗಳಿದ್ದಾಳೆ. ವಾರ್ಡನ್ ಬಳಿ ಕೇಳಿ ಭೂತಗೊಜ್ಜು, ಅಪ್ಪೆಹುಳಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದಾಳೆ! ಅವಳ ರಂಜಾನ್ ಉಪವಾಸದಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದ ತಿಂಡಿಗಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲ ರಾತ್ರಿಯೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ.

ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಅನ್ನ, ಹಸಿವು ಮತ್ತು ಒಗ್ಗಟ್ಟು ಮಾತ್ರವೇ ಇತ್ತು.. ಧರ್ಮದ ವಿವಾದವಲ್ಲ!

ಬಿಕಾಂ ನಲ್ಲಿ 'ಕನ್ನಡ' ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡವಳು ಒತ್ತಕ್ಷರ, ಕಾಗುಣಿತಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಬರೆದಿದ್ದಾಳೆ. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳು ಬರೆಯುವಂತೆ 'ಅ ಆ ಇ ಈ' ಬರೆದಿದ್ದಳು!! ನಾವೂ ಕೆಲವು ಉರ್ದು ಪದಗಳನ್ನು ಅವಳಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಕಲಿಯುವ ಮನಸ್ಸುಗಳಿದ್ದವು. ಅಕ್ಷರ ಪ್ರೀತಿಯಿತ್ತು.

ನಮ್ಮ ಪುಣ್ಯ...ಒಡಕು ಮೂಡಿಸುವ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಸುಗಳು ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇರಲಿಲ್ಲ!

ಇನ್ನೂ ಆ ನಜೂಕಾದ ಗೆಳೆತನ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹವೇ ಧರ್ಮ..

-ಪಲ್ಲವಿ