ಆ ದಿನವೂ ಬಿಡದೆ ಮಳೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು..ಯಾಕೋ ಮಳೆರಾಯ ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಹೊಲದಿಂದ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ದಿಗಿಲುಗೊಂಡಿದ್ದಳು. ಬಾಗಿಲ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಕಾಣುವಷ್ಟೂ ದೂರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನು ಅಕ್ಕನ ಬಳಿ ಏನೋ ಜಗಳ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗೆಳೆದು ಚಾಡಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಗದರಿದಳು.
ಸಾಲದೆಂಬಂತೆ ಗುಡುಗು ಬೇರೆ. ಅಮ್ಮ ಎಷ್ಟೇ ಹೇಳಿದರೂ ನಾನು ಹಠ ನಿಲ್ಲಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತೇನೆಂದು ಹೊರಬಿದ್ದೆ. ಅಕ್ಕ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನಗೇನೂ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ.ಈ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಆಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು,ಅವರೇಕೆ ಹೆದರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ? ಓಹೋ..ಗುಡುಗುಮ್ಮ ಎಂದರೆ ಭಯವಿರಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಧೈರ್ಯ. ಅಪ್ಪನಿಗೂ ಸಹ ಎಂದು ಬೀಗುತ್ತಾ, ಮಳೆ ಹನಿಯನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಹಾರುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅಕ್ಕ ಓಡುತ್ತಾ ಬಂದಳು. ನನ್ನನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹೊಡೆಯುತ್ತಾಳೇನೋ ಎಂದು ನಾನೂ ಓಡಿದೆ." ಏ ಭೂನಾ..ನಿಲ್ಲೇ.." ಎಂದು ಒಂದೇ ರಾಗದಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಧಭಾರ್ ಎಂದು ಬಿದ್ದೆ. ಕೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದೆನಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅಕ್ಕ ಬೈಯುತ್ತಾಳಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಭಯವೇ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ನೋವಾಗದಿದ್ದರೂ ಜೋರಾಗಿ ಅಳುವ ನಾಟಕವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
" ಕೂಗ್ತಿದ್ರೂ ಓಡ್ತೀಯಾ? ಈಗ ನೋವಾಗಿದ್ದು ಯಾರಿಗೆ?ಅಳಬೇಡ. ಏಳು ಮೇಲೆ" ಎಂದು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಬ್ಬಿಸಿದಳು. ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಅಕ್ಕ ತಾನೇ,ಪಾಪ ನನಗೋಸ್ಕರ ಓಡಿ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಹಠ ನಾನು ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲ..
"ನಾನು ಮನೆಗೆ ಬರಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತೀನಿ. ನೀನೂ ಬರಬೇಡ. ಒಬ್ಬಳೇ ಹೋಗ್ತೀನಿ" ಎಂದು ಕೂಗಿದೆ.
"ಹಾಗೆಲ್ಲ ಹಠ ಮಾಡಬಾರದು ಭೂನಾ..ನೋಡು,ಮನೇಲಿ ಅಮ್ಮ ಒಬ್ಬಳೇ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅವಳಿಗೆ ನಿನ್ನಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ ಪುಟ್ಟಾ..ಬಾ,ನಾವು ಹೋಗೋಣ"
" ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಬರಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನೂ ಒಬ್ಬನೇ ಇದ್ದಾನೆ ಅಲ್ವಾ,ಅಮ್ಮ ಆದ್ರೂ ಮನೇಲಿದ್ದಾಳೆ. ಅಪ್ಪ ಪಾಪ,ಮಳೇಲಿ ನೆನೆದಿರ್ತಾನೆ.ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೇ ಹೋಗ್ತೀನಿ"
'" ನಿನ್ನ ಹಠ ಬಿಡೋದೇ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ.ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದೇ ಆಗಬೇಕು.ನೋಡು,ಈಗ ಮಾತಾಡದೇ ಮನೆಗೆ ಬಾ.." ರೇಗಿದಳು.
ನಾನೇನು ಕಡಿಮೆ?! " ನೋಡು ನಯನಾ,ಅಕ್ಕ ಅಂತಾನೂ ನೋಡಲ್ಲ. ನನಗೇ ಹೇಳ್ತೀಯಾ ನೀನು? ನೀನು ಬೇಕಾದರೆ ಹೋಗು ಮನೆಗೆ,ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಇರು. ನಾನಂತೂ ಹೊಲಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತೀನಿ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಹೊಲದ ಕಡೆ ಓಡಿದೆ. ಪ್ರಾಯಶಃ ಅಪ್ಪನನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ,ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಆಡಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತು. ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅಕ್ಕನೊಡನೆ ಜಗಳ ಮಾಡಿದ್ದು.
ಏಕೆ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದೆನೋ..ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅನಾಹುತಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿದ್ದೆ ....
No comments:
Post a Comment