ಹೇ ಅನಾಮಿಕ..

ಅಮ್ಮ ಕೂಗ್ತಿದ್ಲು..
"ಏನಾದ್ರೂ ಹುಚ್ಚು - ಗಿಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿದ್ಯೇನೆ ನಿಂಗೆ?  ಈ ಮಳೇಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಓಡ್ತಿಯಾ?"
ಇದು ಹೊಸತೇನಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಮಳೆಗಾಲದ ಹೊಸ ಮಳೆಗೂ ಅಮ್ಮನದು ಇದೇ ರಾಗ... ನಾನು ಓಡುತ್ತೇನೆ.. ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಅಲಕ್ಷಿಸಿ,..
ಗದ್ದೆ ಬಯಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ ಒಬ್ಬಳೇ.. "ಮಾಯದಂಥ ಮಳೆ ಬಂತಣ್ಣಾ.." ಎಂದು ಹಾಡುತ್ತಾ..
ಸೀರೆ - ರವಿಕೆ ಎಲ್ಲ ಒದ್ದೆ.
ಒದ್ದೆ ಕೂದಲಿನಿಂದ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಇಳಿಯುವ ನೀರು ಕಚಗುಳಿ ಇಡುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂಗುರುಳ ನೀರು ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾರಿ, ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಹರಿದು, ಗಲ್ಲದ ಮೂಲಕ ಕೆಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕುಣಿತಕ್ಕೆ ಪೃಕೃತಿಯೂ ಸಾಥ್ ನೀಡಿತ್ತೇನೋ.. ಗಾಳಿಗೆ ಮರಗಳೂ ತಲೆದೂಗಿದ್ದವು.
ಮಳೆ ಕಡಿಮೆ ಆಯ್ತಲ್ಲ ಅಂತಾ ನಿಂತಿದ್ದೆ ಹಳೇ ಮಾವಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ. ಸೆರಗನ್ನು ಹಿಂಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ.. ಎಷ್ಟು ಪೆದ್ದಿ ನಾನು ಮರದ ಹನಿಗಳು ಮತ್ತೂ ಒದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಸೀರೆ ಒಣಗಿಸುವ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನ..!
   ನೀನದೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂದೆಯೋ..ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಲ್ಲ.. ಸಂಕೋಚವಾಯ್ತು..
ಹತ್ತಿರ ಬರುವವರೆಗೆ ನಿನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿದ್ದೆನಷ್ಟೆ.. ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ಕೆಂಪು ಶರ್ಟು, ಕಪ್ಪು ಪ್ಯಾಂಟು, ಕರಿ ಬೂಟು, ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿದ ಕ್ಯಾಮರಾ.. ಛತ್ರಿ ಹಿಡಿದ ಎಡಗೈಲಿ ಕಂಡ ವಾಚು..
"ತಗೊಳ್ಳಿ ಇದನ್ನ.."
ನಿನ್ನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿದ್ದೇ ಆಗ.. ನೀ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ.. ನಿನ್ನ ಬಲಗೈ ಕಿರುಬೆರಳು ತಾಕಿತಲ್ಲ.. ನನ್ನ ಕಾಲು ಗಡ ಗಡ ನಡುಗಿತೊಮ್ಮೆ.. ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ..!
ಮೊದಲೇ ಹೀಗೆ ನಿನ್ನೆದುರು ನಿಂತಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾಚುತ್ತಿದ್ದೆ. ನೀ ಕೊಟ್ಟ ಫೋಟೋದಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಇದ್ದೇನೆ.
ಅರೆ.. ನಾನು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುವಾಗ ನೀನು ನೋಡಿದ್ದೆ.. ನನ್ನ ಫೋಟೋ ತೆಗೆದಿದ್ದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ನಿನ್ನ ಎದುರು ನಿಲ್ಲುವುದಿರಲಿ, ನೀರಾಗಿ ಕರಾಗಬಾರದೇ ಇಲ್ಲೇ ಒಮ್ಮೆ.. ಓಡಿ ಹೋಗಿಬಿಡಲೇ... ಎನಿಸಿತ್ತು.
"ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಡಾನ್ಸ್ ಮಾಡ್ತೀರಾ..
ನೀವು ಹುಡ್ಗಿರೆಲ್ಲ ಹೀಗೆನಾ? ಮಳೆ ಅಂದ್ರೆ ಅಷ್ಟು ಹುಚ್ಚಾ?  ನಿಮ್ಮಂಥವರನ್ನ ನೋಡಿ ಸಿನೆಮಾ ಮಾಡ್ತಾರಾ ಅಥವಾ ಸಿನೆಮಾ ನೋಡಿ ನೀವು ಹೀಗಾಡ್ತೀರಾ..? "
ಬೇರೆ ಯಾರಾದ್ರೂ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ  ಮಾತಾಡಿದ್ರೆ ಸೀದಾ ನೆರಿಗೆನಾ ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ, ಸೆರಗನ್ನ ಕಟ್ಟಿ ಗಯ್ಯಾಳಿಯ ರೂಪ ತಾಳುವ ನಾನು, ನಿನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಯೇ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಿದ್ದೆ.
"ಜಾಸ್ತಿ ಕುಣಿಬೇಡಿ, ಮನೆಗ್ಹೋಗಿ.."
ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೊರಟೆಬಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲ... ಸರಿಯಾಗಿ ಮುಖವನ್ನೂ ತೋರಿಸದೆ..
ನೀನು ಯಾರು ಏನು ಎಂದೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆ ನಂತರ ಎರಡು ಮಳೆಗಾಲ ಕಳೆದವು. ನಿನ್ನ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ.

ಹೇ ಅನಾಮಿಕ,
ಕ್ರೂರಿ ನೀನು..
ನನ್ನೊಳಗಿನ ನನ್ನನ್ನು ಅಪಹರಿಸಿದವನೇ..
ಈಗೀಗಂತೂ ಪ್ರತಿ ಹನಿ ಮೈ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗಲೂ ತಂಪಾಗುವ ಬದಲು, ನಿನ್ನ ನೆನಪ ತರಿಸಿ ಉರಿಸುತ್ತಿವೆ...
ಫೋಟೋ ಕೊಟ್ಟು ಮನಸ್ಸು ಕದಿಯೋದು ಎಂಥ ಸುಲಭದ exchange ಅಂದುಕೊಂಡೆಯಾ?.....

-ಪಲ್ಲವಿ
(ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಕಲ್ಪಿಸಿದ್ದು... 😉😅)